Waarom dit seminar “Being with”
Crossing the abyss III – woensdag 3 april 2019
“Being with” – Aanwezig zijn
een uitnodiging om nabijheid en afstand nemen menswaardig te leven
‘Wat is het meest wonderbaarlijke ding op de wereld ?,
vroeg men aan Yudhisthira. Hij antwoordde:
‘Het meest wonderbaarlijke in de wereld is dat er rondom ons overal mensen
aan het sterven zijn, terwijl wij niet beseffen dat het ons kan overkomen.’
Uit de Bhagavad Gita
Veel mensen staan vroeg of laat voor de uitdaging om met omstandigheden te dealen die veel van een mens vragen.
De aanleiding kan het verlies van een dierbare zijn, een schok, het verwerken van een ziekte of de gevolgen van een ziekte, het verlies van een land, familie, job, een ongeval of geweld in allerhande vormen.
Vóór je het ten volle kan beseffen beland je in een gemoedstoestand die je overweldigt en waarbij het niet evident is om vaste grond onder de voeten te voelen. Soms voelt het verlies van vaste grond als een aardverschuiving.
Je bevindt je tussen wie je was en wie je nog niet kan zijn en de vraag rijst waar ben je dan.
En misschien hoor je je jezelf dan zeggen: Ik weet het niet meer of ik weet niet meer wat ik in mij kan aanspreken om de situatie aan te kunnen.
Soms is het zo ingrijpend wat je meemaakt dat het jou verwart: je kan niet meer terugvallen op de vaardigheden waarover je beschikt om jezelf te oriënteren.
En wie helpt jou dan om deze of andere vaardigheden aan te spreken om veilig je weg verder te zetten.
Wat je ervaart geeft jou het gevoel: Ik kan het even niet alleen aan en ik heb nood aan iemand die naar me kijkt en met mij praat en me de tegenwoordigheid van geest spiegelt om me te kunnen oriënteren in het vreemde onbekende gebied dat ik nog moet leren verkennen en waarin ik onvoorbereid terecht ben gekomen.
Gevoelens die herkenbaar zijn voor wie te maken kreeg met traumatische ervaringen van welke aard ook.
Het zijn omstandigheden waarin nabijheid en mededogen een wezenlijk verschil kunnen maken voor hoe je deze moeilijke momenten leeft.
En hoe kan je als familielid en hulpverlener deze nabijheid invullen en waarin verschilt mededogen van medelijden en het gevoel van meegesleurd te worden in wat de ander als moeilijke doorgang in het leven leeft?
Hoe aanwezig blijven zonder zelf de grond onder de voeten te verliezen?
En wat kan zowel degene die het leeft als degene die getuige is van wat je doormaakt omkaderd worden?
Wat verbindt hen en wat ondersteunt hen beiden?
Wat bevordert de helende dialoog?
Welk klimaat is hiervoor nodig?
Is het kader hierbij helpend?
En wat nog meer dat bij nadere reflectie en eerlijk bevragen van wat er speelt in het zicht kan komen?
Hierboven zie je een symbolisch werk van William Blake, die als kunstenaar heel scherp de grote thema’s van het leven in beeld kon brengen.
Het schilderij draagt als titel Mededogen en is geïnspireerd door een tekst van William Shakespeare: ‘Mededogen als een naakte, pasgeboren baby die tegen de tegenslag ingaat, of als hemelse engel te paard.’
Woorden die om enige reflectie vragen maar ook aangeven dat het gaat om het aanspreken van een vermogen dat raakt aan onbevangen en onbevooroordeeld kijken en niet betrokken raken en om de kracht om niet geheel verslonden te worden door wat aangrijpend en ingrijpend aanvoelt zodat het zicht op het geheel behouden wordt.
En ook al lijkt dit alles niet evident het gaat ook om een proces leven waarin je ervaart en leert hoe je dit dan in de praktijk kan belichamen en wat daarin als helend voor alle betrokkenen kan worden ervaren.
Hierbij kunnen getuigenissen en gedeelde ervaringen van mensen die beroepsmatig telkenmale weer opnieuw uitgenodigd worden om respons te geven op noden die een mens niet onberoerd laten, een perspectief openen om anders maar zeker heel sterk aanwezig te zijn en aldus de kwaliteit van leven voor jezelf en de ander verbeteren.
Een kwaliteit van leven die niet los kan worden gezien van wat bovenaan in het citaat uit het oude Indische epos de Bhagavad Gita wordt verwoord.
Wat een ander kan overkomen kan mij overkomen en zonder voldoende weerbaarheid kan ik in een situatie belanden dat ik mijn kwetsbaarheid niet meer kan hanteren zonder de aanwezigheid van een ander die mij het gevoel om samen erdoor heen te gaan spiegelt zonder zichzelf te verliezen en grenzen te overschrijden.
Als gids ben je niet de weg maar je hebt wegen leren bewandelen die jou vertrouwd hebben gemaakt met wat je onderweg kan tegenkomen.
De illusie dat wat een ander overkomt mij niet zal overkomen is de illusie die de mens van het perspectief berooft dat we over vermogens beschikken om menswaardig met lijden om te gaan.
In deze geest nodig ik ieder die zelf met deze thema’s geconfronteerd wordt en op een eerlijke authentieke wijze hierover met mensen wil uitwisselen om deel te nemen aan het seminarie waarin het thema “aanwezig zijn” centraal staat en waarin we ook op de aanwezigheid kunnen rekenen van enkele mensen die er beroepsmatig dagelijks mee te maken krijgen en bereid zijn hun ervaring vakkundig te delen.
En dit in een geest van medeleven zoals Joan Halifax zo krachtig in deze woorden benoemt:
‘Medeleven is het vermogen om te leren wat de aard van het lijden is
en ook om te herkennen dat ik niet buiten dit lijden sta.’
Van harte welgekomen,
© Huguette Beyens
DOELSTELLING VAN DIT SEMINAR
Het bouwen van bruggen tussen diverse vormen van ondersteuning bieden aan mensen in crisis door een levendige dialoog op gang te brengen tussen mensen die in de praktijk werkzaam zijn in het begeleiden van mensen en bereid zijn hun ervaring en professionele kennis ten dienste te stellen aan een grotere verbondenheid op het vlak van hulp verlenen aan mensen in geestelijke en fysieke nood.
Deze nood kan allerlei vormen aannemen en het gevolg zijn van allerlei moeilijke situaties die aanleiding kunnen zijn tot schok, crisis, onvermogen om te dealen met, behoefte aan ondersteuning om het hoofd te bieden aan.
Alsook om met een open mind ruimte te scheppen voor het delen van informatie die perspectieven opent en kansen biedt tot een betere oriëntatie in mogelijkheden tot herstel die zowel aansluiten bij de realiteit van wat zich toont als bij de diepere dynamiek die erin beweegt en moeilijk te vatten is.
Aan de basis beweegt ook de visie dat verbondenheid creëren en bruggen slaan de uitdrukking kan zijn van het besef dat ieder vroeg of laat in het leven in een situatie terecht kan komen waarin de steun van de gemeenschap nodig is om het lot weer in eigen handen te kunnen nemen en de eigen waardigheid te behouden.
Het Levenssnoer is een non-profit orgaan dat zijn zetel heeft in Huize Poustinia dat al 35 jaar in vele vormen ondersteuning biedt aan mensen die oriëntatie zoeken voor levensthema’s en hoe respons geven aan crisis, trauma en geestelijke en fysieke nood.
Om dergelijke activiteiten op gang te brengen beschikt ze over beperkte financiële middelen en poogt ze de financiële bijdrage zo laagdrempelig mogelijk te houden.
Wie om een of andere reden met de genomen initiatieven wil sympathiseren en deze werking wil steunen kan dit door te storten op steunfonds van de VZW Levenssnoer te Beho: Triodosbank BE19523080387312
